Είναι φυσιολογική η συμπεριφορά του παιδιού μου;

από τη Ζηνοβία Μαλλιαρού - Ραίζη

Αν αυτό το ερώτημα δεν το έχεις θέσει στη δασκάλα του παιδιού σου ή σε κάποιο παιδοψυχολόγο, παραδέξου οτι το έχεις σκεφτεί μόνος η μόνη σου. Και ναι, παρόλο που δεν είμαι μητέρα, έχοντας τις προαναφερθείσες ιδιότητες, αυτή της δασκάλας και αυτή της παιδοψυχολόγου, μπορώ να σου πω οτι ως ενα βαθμό σε καταλαβαίνω, ειδικά αν είσαι νέος γονιός και είναι το πρώτο σου παιδάκι. Απο τη δική σου οπτική λοιπόν, κατανοώ τις ανησυχίες σου. Ζούμε σε μια εποχή που έχουμε εύκολη πρόσβαση στη πληροφορία, άρα διαβάζεις, ακούς, μιλάς με άλλους γονείς και ενημερώνεσαι. Και αυτό φυσικά  δεν είναι κακό, εκεί  όμως κρύβεται μια παγίδα: Μπαίνεις στη διαδικασία να συγκρίνεις το παιδί σου με άλλα συνομίληκα παιδιά του δικού σου κοινωνικού περιβάλλοντος ή και του ευρύτερου και να θεωρείς οτι υπάρχει μια συγκεκριμένη νόρμα συμπεριφοράς που πρέπει όλα τα “φυσιολογικά“ παιδιά να ακολουθούν.

Ας τα πάρουμε με τη σειρά: Κάποιες φορές κρίνεις το διαφορετικό ως μη φυσιολογικό. Αλλά σκέψου να είχαμε ενα κόσμο γεμάτο απο πανομοιότυπους ανθρώπους, πόσο μονότονος και βαρετός θα ήταν! Τα παιδιά, απο τη προσχολική ηλικία, εξερευνούν το κόσμο και επεξεργάζονται τα ερεθίσματα που παίρνουν,μέσω των αισθήσεων και  μπορούν να κάνουν ελεύθερα επιλογές χωρίς απαραίτητα να επηρεάζονται απο συνομίληκους. Θα πρέπει λοιπόν να θυμάσαι πάντα οτι το κάθε παιδί είναι ξεχωριστό και έχει τα δικά του ενδιαφέροντα, τα δικά του ταλέντα, τις δικές του ανάγκες, τη δική του έκφραση και συμπεριφορά, τη δική του μοναδική προσωπικότητα. Το θέμα είναι να μπορείς να δεις τη λάμψη που κρύβει το παιδί σου μέσα του και να το βοηθάς σε κάθε βήμα του να την αναδεικνύει, να του τονώνεις την αυτοπεποίθηση χωρίς να το συγκρίνεις με άλλα παιδιά ή ακόμα και με τα αδέρφια του. Και το πιο σημαντικό: Να του δείχνεις εμπιστοσύνη. Εμπισοσύνη για το οτι μπορεί να τα καταφέρει, ακολουθώντας τα ενστικτά του και στηρίζοντας τις επιλογές του. Φυσικά με εσένα καθοδηγητή και σύμβουλο.

Συνοψίζοντας λοιπόν, κάθε φορά που στροβιλίζουν στο μυαλό σου τέτοια ερωτήματα, να θυμάσαι οτι ούτε και εσύ έχεις την ίδια συμπεριφορά και ενδιαφέροντα με τους άλλους. Είναι σαν να έρθει κάποιος και να σου πει “ Μα καλά πως γίνεται να σου αρέσει το μπάσκετ και οχι το ποδόσφαιρο; Δεν είναι φυσιολογικό”.  Το τι είναι φυσιολογικό και τι όχι είναι δύσκολο να το ορίσεις και συνήθως  το ερώτημα αυτό σου προκαλεί άγχος, ανασφάλεια και σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και ενοχές. Τα ερωτήματα που είναι σημαντικά να θέτεις και να σκέφτεσαι είναι τα εξής : Ποιές είναι οι ανάγκες του παιδιού μου και πως θα μπορούσα να συμβάλλω θετικά ως γονιός στην εξέλιξη του; Και φυσικά να μη ξεχνάς ποτέ οτι αυτό που μας κάνει όλους ξεχωριστούς είναι η διαφορετικοτητά μας.

Η Ζηνοβία Μαλλιαρού - Ραίζη, είναι Νηπιαγωγός, Παιδοψυχολόγος,, email: zinovia.malliarou@gmail.com