Είσαι χαμένη, νιώθεις ότι δεν ανήκεις πουθενά και σε κανέναν. Σε περιτριγυρίζουν πολλοί, είσαι με κόσμο και παρόλο αυτά το αίσθημα του κενού σε κατακλύζει. Όλα μαύρα, γκρι, καμία αίσθηση για ζωή, χαμόγελο, ευτυχία. Ξαπλώνεις για να έχεις σύμμαχο τα όνειρά σου,όνειρα που φαντάζουν μακρινά. Ξυπνάς και όλα είναι ακόμα πιο δυσβάσταχτα.
Και ένα ωραίο πρωινό, εκεί που νομίζεις ότι όλα θα είναι το ίδιο, ο ήλιος είναι πιο φωτεινός, ο ουρανός πιο ξεκάθαρος, ο κόσμος διαφορετικός, πολύχρωμος, χαμογελαστός.
Είσαι εσύ που άλλαξες τον τρόπο που κοιτάς, είσαι εσύ που βλέπεις τον κόσμο διαφορετικά γιατί όλα είναι ίδια και στην θέση τους, απλώς εσύ αποφάσισες να κοιτάξεις την ζωή κατάματα.
Μάτια σπινθηροβόλα, γεμάτα όνειρα, αγάπη, αποφασιστικότητα. Μια απόφαση που ναι μεν άργησες να πάρεις αλλα η ζωή είναι μικρή για να καθυστερήσεις και άλλο.
Βγές απο το καβούκι σου, γέλα, παίξε με τον κόσμο και όλα θα έρθουν όταν πρέπει.
Για όλους υπάρχει ένα έτερον ήμισυ εκεί έξω, αργά ή γρήγορα θα συναντηθείτε, θα αγαπηθείτε και που ξέρεις μπορεί να ολοκληρωθείς και σαν γυναίκα.
Άν είσαι πάλι το άτομο της συντροφικότητας και δεν θές δεσμεύσεις (γιατί κάτι φοβάσαι), όλοι οι άνθρωποι κάτι φοβούνται, μην ανησυχείς δεν είσαι διαφορετική απλώς είσαι ξεχωριστή.
Ποια δεν θέλει τον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο;
Ποιά δεν επιθυμεί έναν κεραυνοβόλο έρωτα;
Ποιά δεν θέλει να πιστέψει το '' για πάντα μαζί'';
Ποια είναι εκείνη που δεν θέλει ένα σώμα δίπλα της να καίγεται , να ακουμπά. Να γυρίζει πλευρό στο κρεβάτι και να μυρίζει αντρική κολώνια;
Ποιά είναι πραγματικά εκείνη που στην εικόνα ενός άντρα δεν θα λυγίσει και δεν θα θέλει να αφεθεί;
Ποιά;
Η Μαρία Κεφαλλωνίτη είναι δημοσιογράφος