Η εμπειρία μου στις Πανελλαδικές

Την ιδέα για να γράψω αυτό το κείμενο μου την έδωσε η μαμά μου. Με πήρε τηλέφωνο σήμερα το πρωί, πρώτη μέρα Πανελλαδικών και μιας και είναι εκπαιδευτικός, μιλήσαμε λίγο για τη δουλειά της. "Θυμάσαι;", με ρώτησε. Και πως να μη θυμάμαι; "Γράψε για όσα έζησες", με παρότρυνε. Λοιπόν, θα σου τα πω όπως έγιναν. Πριν από 14 χρόνια ακριβώς, το 2002. 

Στο σχολείο ήμουν μαθήτρια του 17,5. Χωρίς πολύ διάβασμα, χωρίς πολύ κόπο, χωρίς πολλά - πολλά. Πρόσεχα στην τάξη και απέφευγα με μανία τους γονείς μου που όντες και οι δύο εκπαιδευτικοί (Φυσική, Χημεία, Μαθηματικά και τα σχετικά), ήταν η εύκολη λύση για να μου εξηγήσουν στο σπίτι τυχόν απορίες. 'Ελα όμως που δεν είχα απορίες, διάβαζα μόνη μου, δε θυμάμαι στιγμή της ζωής μου που με εξέτασε η μαμά μου, δε θυμάμαι όμως και παράπονα από τους καθηγητές ή χαμηλό βαθμό. Έδωσα Πανελλαδικές με το "φανταστικό" σύστημα των 9 μαθημάτων, με εμένα να διαλέγω τη θεωρητική κατεύθυνση. Μάλιστα έδωσα και στη Β' Λυκείου, με τις επιδόσεις μου να είναι πολύ μέτριες και τον μπαμπά μου να ανησυχεί (με το δικό του μοναδικό τρόπο) για το πως θα γράψω στην Γ' Λυκείου. Εκεί όμως φίλε μου είχα στόχο. Να περάσω ΜΜΕ στο Αριστοτέλειο. Έτσι, ζήτησα από τους γονείς μου στα μαθήματα Κατεύθυνσης να κάνω ιδιαίτερα και στα άλλα φροντιστήριο. Δεκτό. Και πάμε παρακάτω. 

Περνάει η χρονιά, όλα κυλούν ομαλότατα, τα έχω διαβάσει όλα 100 φορές, ΤΑ ΞΕΡΩ, πάμε πενταήμερη, γυρίζουμε και μπαίνω στην τελική ευθεία για τις εξετάσεις. Εγώ πολύ κουλ και άνετη στους γύρω μου, με μια κρυφή αγωνία μέσα μου, αλλά με σιγουριά ότι ΤΑ ΞΕΡΩ ρε αδερφέ. Και δυο μέρες πριν τις εξετάσεις, με χτυπάει μια οξεία αμυγδαλίτιδα, με 40 πυρετό, ζαλάδες και σαφώς κλειστό λαιμό. Εκείνη την περίοδο την κατατάσσω στη χειρότερη της ζωής μου, τώρα είμαι βέβαιη. Κλάματα, κλάματα, κλάματα. Εγώ στα φανερά, η μαμά μου στα κρυφά. Και ισχυρές ενδοφλέβιες αντιβιώσεις δυο φορές τη μέρα για να πέσει ο πυρετός και να μπορέσω να γράψω στις εξετάσεις. Με τη μαμά μου τρελή από την αγωνία, εμένα να πεισμώνω (ακόμα δεν ξέρω γιατί) και να χτυπιέμαι ότι είμαι καλά, να επιμένω να πάω μόνη στο σχολείο να γράψω και τον πυρετό να με λιώνει. Με κρυφά τηλέφωνα των γονιών μου στη Λυκειάρχισσα να μαθαίνουν πως είμαι την ώρα που γράφω, με εμένα να κλαίω ασταμάτητα μόλις γύριζα σπίτι γιατί πίστευα πως η ζωή μου θα τελειώσει αν δεν περάσω στην Σχολή που ήθελα, με τον αδελφό μου να κάνει ένα σωρό βλακείες για να γελάσω λιγάκι και να ξεχαστώ. Να ξέρω όλο το βιβλίο ιστορίας απ' έξω (όχι παπαγαλία) και να μην μπορώ να γράψω καλά. Απογοήτευση; Νεύρα; Όλα μου έφταιγαν. Κάπου στα μισά, των εξετάσεων (κρατούσαν και 20 μέρες), ο πυρετός υποχώρησε και ο λαιμός μου βελτιώθηκε. Είχαν μείνει τα "δύσκολα" για μένα μαθήματα. Φυσική και Μαθηματικά. Και βέβαια τα ειδικά μαθήματα, μιας και για δημοσιογραφία ήθελε και ξένη γλώσσα. Διάβασμα; Ατελείωτο. Και γράφω στα Μαθηματικά 17,5 και Φυσική 19,6! Ετριβαν όλοι τα μάτια τους. Αγγλικά 19 και Γερμανικά 17 (ναι, έδωσα δύο γλώσσες για να είμαι σίγουρη). Φεύγω διακοπές στην Κρήτη και είναι η ώρα που θα βγουν τα αποτελέσματα, δηλαδή οι βάσεις των σχολών. Τα ακούω από το ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο. Χάνω τη Δημοσιογραφία, περνάω στο Πολιτικό της Νομικής. Κλάματα, κλάματα, κλάματα και πάλι. Και ξεκινά εκστρατεία των γονιών μου για να με πείσουν ότι κι άλλοι δημοσιογράφοι έχουν τελειώσει αυτή τη σχολή, ότι θα πάρω άλλες γνώσεις, ότι, ότι.... Ήταν η δεύτερη επιλογή στο Μηχανιγραφικό μου, αλλά η πρώτη, η δημσιογραφία, έσβηνε τα πάντα στο πέρασμά της. Σου φαίνεται κάτι περίεργο; Συνήθως οι γονείς περιμένουν το καλύτερο από το παιδί τους και αυτό του "χτυπάνε" συνεχώς σε περίπτωση που κάτι δεν πάει καλά. Σε μένα, οι γονείς μου (που για να τα λέμε όλα ήθελαν να γίνω δασκάλα) ήταν -με την επιμονή της μαμάς μου- στήριγμα, βράχος και η μεγαλύτερη βοήθεια. Τότε δεν το καταλάβαινα, το κάνω τώρα. Το ίδιο ακριβώς έκαναν και στον αδελφό μου, ο οποίος ευτυχώς δεν είχε κάποιο πρόβλημα υγείας, αλλά πέρασε σε σχολή εκτός Θεσσαλονίκης και είχε άλλα μπερδέματα. 

Γιατί στα λέω όλα αυτά; Για να δεις ότι οι Πανελλαδικές είναι απλά μια ευκαιρία από τις παααααάρα πολλές που θα έχεις στη ζωή σου. Και να σου πω την αλήθεια δεν μπορώ να αξιολογήσω το επίπεδο της ευκαιρίας αυτής. Όπως επίσης δεν ξέρω κανέναν άνθρωπο που να πέτυχε και να του ήρθαν όλα βολικά. Αν δίνεις καλή επιτυχία. Αν όχι, ελπίζω να μη σε κούρασα με την ιστορία μου. Αν είσαι η μαμά μου, σταμάτα να κλαις. (χοχο)

Σημ: Η φωτογραφία που συνοδεύει το κείμενο είναι από τον Μιχάλη Κούβαρη