Ο μπαμπάς μου

Το πρωί τηλεφώνησα στον μπαμπά μου για να του ευχηθώ για τη Γιορτή του Πατέρα. "Εγώ γιορτάζω κάθε μέρα γιατί έχω τα καλύτερα παιδιά", μου είπε και φυσικά γέλασα και τον πείραξα. Ο μπαμπάς μου, ο Αδάμ, ζει στο χωριό του στην Κρήτη μόνιμα, αφού εκεί γεννήθηκε και μεγάλωσε κι εκεί του αρέσει περισσότερο απ' όλα τα μέρη του κόσμου. Οπότε τον βλέπω μερικές φορές το χρόνο, για μερικές μέρες την κάθε φορά. Το ίδιο και ο αδελφός μου (για τον οποίο τα έχουμε πει στο παρελθόν). Ο μπαμπάς μου ήταν καθηγητής και τα τελευταία χρόνια πριν βγει στη σύνταξη, Γυμνασιάρχης, με τους φίλους μου να με αποκαλούν "κόρη Γυμνασιάρχη" και να γελάμε. Από τους καθηγητές που οι μαθητές του, λάτρευαν και συμβουλευόντουσαν για όλα. Ως έφηβη δεν μπορούσα να τους καταλάβω, τους κατάλαβα τώρα. 

Η φωτογραφία που έχω εδώ είναι από τον περασμένο Σεπτέμβριο, στην Κρήτη, στο μποστάνι του μπαμπά μου, το οποίο επισκέπτεται καθημερινά για να ποτίσει και να περιποιηθεί τα λαχανικά και τα φυτά του. Κι εκεί ξεκινά η "ειρωνεία" γιατί κάθε φορά τον "μαλώνω" για να μην πηγαίνει να ποτίζει μέσα στο μεσημέρι για να μην τον πειράξει ο ήλιος, Κι άλλα πολλά του λέω και του κάνω παρατηρήσεις. Επίσης το θέμα στο οποίο διαφωνούμε μονίμως είναι στο αν μοιάζουμε. Δεδομένου πως τα βασικά μου χαρακτηριστικά (μάτια, μύτη, χείλια) είναι της μαμάς μου, η συζήτηση αυτή δεν θα τελειώσει ποτέ και δε θα βγάλει "νικητή". Φυσικά αν του πεις "ίδια είναι η Νάνσυ", θα μπεις στην καρδιά του. 

Ποτέ δεν κατάλαβα ότι ο μπαμπάς μου, μου έχει αδυναμία σε σχέση με τον αδελφό μου, ο οποίος κάφε φορά που εκείνος έπαιρνε το μέρος μου, έλεγε "ε, βέβαια, η κορούλα σου έχει δίκιο". Δεν είναι εύκολο να είσαι γονιός, είμαι σίγουρη τώρα πια, και είναι ακόμα δυσκολότερος ο ρόλος του μπαμπά. Γιατί η μαμά έχει πάντα ένα προβάδισμα στην καρδιά και την καθημερινότητα του παιδιού. Όταν ήμουν πεντέμισι χρονών, και πήγαινα πρώτη δημοτικού, η μαμά μου διορίστηκε στην Καστοριά κι έμενε μόνιμα εκεί, (από τη Θεσσαλονίκη που μέναμε) κι έτσι ο μπαμπάς μου τα έκανε όλα για εμένα και τον αδελφό μου. Από ντύσιμο και διάβασμα για το σχολείο, μέχρι τον κότσο μου για να πάω μπαλέτο. Δεν υπάρχει λόγος να αναλύσω τους καβγάδες μας στην εφηβεία, την επιμονή του να γίνω καθηγήτρια μέσης εκπαίδευσης (γελάμε δυνατά) και τις διακοπές που δεν με άφηνε να πάω μόνη μου μετά το σχολείο (αλλά με άφηνε η μαμά μου οπότε πήγα). Είπαμε, ποιος γονιός είναι τέλειος και δεν κάνει λάθη;

Από την πλευρά του έχει κι εκείνος να πει πολλά για μένα και τα καπρίτσια μου, με τα οποία καταλήγουμε να γελάμε όταν τα θυμόμαστε και τα συζητάμε. Διάβαζα κάπου ότι εκτιμάς τον μπαμπά σου όσο μεγαλώνεις. Αλήθεια είναι. Γιατί καταλαβαίνεις πως ο ρόλος του είναι τόσο σημαντικός όσο και της μαμάς σου, αλλά σε άλλα επίπεδα και για άλλους λόγους. Με αποκαλεί "καμάρι του" και "χαρά του" και μου αρέσει πολύ, ενώ γελάω όταν μου στέλνει γραπτά μηνύματα, που είναι πολύ σοβαρά και με μια παρατήρηση για κάτι που είδε στην εκπομπή, ενώ στο τέλος υπογράφει "μπαμπ". (έτσι τον έχω και στο κινητό μου)

Χρόνια πολλά λοιπόν μπαμπά! Να σε χαιρόμαστε κάθε μέρα, όπως ζήτησες το πρωί στο τηλέφωνο!

Επικοινώνησε μαζί μου στο nancy@nancy.gr