Όταν ξεκίνησα να λέω "όχι"
Για καιρό δεν το σκεφτόμουν συνειδητά. Έλεγα "ναι" σε όλα. "Ναι", μπορώ να βρεθούμε την ώρα που σε βολεύει. "Ναι", δεν με πειράζει να οδηγήσω λίγο παραπάνω για να βολέψει το πρόγραμμά σου. "Ναι", δεν πειράζει που ξέχασες να με πάρεις τηλέφωνο. "Ναι", είναι εντάξει που δε βάζεις τις ανάγκες μου σε προτεραιότητα. "Ναι", "ναι" και "ναι".
Ε, λοιπόν, "ΟΧΙ"!
Τη μέρα που ξεκίνησα να λέω όχι, είδα πολλές αλήθειες. Από εκείνους που "ξεβόλεψα" γιατί πάντα είχα βολεμένους με τα "ναι" μου. Από εκείνους που δεν τους άρεσε που δεν ήμουν πια τόσο συγκαταβατική. Από εκείνους που τους ξένιζε η άρνησή μου. Τι φταίνε εκείνοι; Εγώ τους είχα κακομάθει.
Και από τη στιγμή που άρχισα να λέω "όχι", είδα αλήθειες. Ή μάλλον αληθινές συμπεριφορές. Τα "όχι" δεν αρέσουν και αν έχουν συνηθίσει να τα ακούν, ξενίζουν. Αλλά δεν πειράζει. Καλύτερα να ξενίζουν τους άλλους, παρά να πιέζομαι, σκέφτηκα. Και το έκανα πράξη.
Όλα άλλαξαν, αλλά προς το δικό μου όφελος. Και ειδικά όταν άρχισα να ζητάω εγώ λογαριασμό κι εξηγήσεις για την παράξενη συμπεριφορά εκείνων που άκουγαν τα "όχι". Και άρχισα να έχω περισσότερο χρόνο για μένα και καλύτερη, πιο αληθινή καθημερινότητα. Με αληθινούς ανθρώπους που ήταν εκεί για να ακούν τα "ναι" μου, αλλά και τα "όχι" μου. Γιατί τα "όχι" δεν είναι καπρίτσιο. Είναι μια ατομική ανάγκη που οφείλουν να σέβονται οι άλλοι. Αλλιώς, καλύτερα να είναι μακριά μου. Η ζωή πάντα συνεχίζεται, είτε έτσι είτε αλλιώς.
Όμως αν πεις τα "όχι" σου και βάλεις τα όριά σου, η ζωή συνεχίζεται με ιδανικότερες συνθήκες για σένα. Σκέψου το!
Επικοινώνησε μαζί μου στο nancy@nancy.gr