Σπύρος Γιαννιώτης: Όπως τον γνώρισα

Το Σπύρο Γιαννιώτη τον γνώρισα στις αρχές του 2014, όταν του ζήτησα μια συνέντευξη για το περιοδικό People που εργάζομαι. Θυμάμαι πόσες φορές μιλήσαμε για να τον πείσω να φωτογραφηθεί για το περιοδικό μιας και όπως μου εξομολογήθηκε, ντρεπόταν. Με τα πολλά, όλα δρομολογήθηκαν και δώσαμε ραντεβού στον Άλιμο, δίπλα στη θάλασσα για να κάνουμε τη συνέντευξη. Απλός, χαμογελαστός κι ευγενικός, μου απάντησε σε όλα, ενώ μίλησε με λόγια λατρείας για τη σύζυγό του, το στήριγμά του σε ότι κάνει. Ειδική αναφορά έκανε στον προπονητή του, Νίκο Γέμελο, τον άνθρωπο που μαζί κατέκτησαν σε όλες τις κορυφές. Μέχρι σήμερα, πάντα θα μιλήσουμε σε γιορτές και δεν θα ξεχάσω το πείσμα του όταν αναφερόμασταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο. Εκεί που ο Σπύρος έκανε το μεγάλο του όνειρο πραγματικότητα. 

untitled-13.jpg

Διάβασε ένα απόσπασμα από τη συνέντευξή μας. Τα λόγια του, μάθημα ζωής για όλους μας. 

"Πολλοί τηλεθεατές που παρακολουθούσαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Λονδίνο, το 2012, δεν θα ξεχάσουν τη στιγμή που ο όμορφος Έλληνας αθλητής με τα τζίντζερ μαλλιά ξέσπασε σε αναφιλητά, μπροστά στους δημοσιογράφους, ψελλίζοντας συνεχώς «συγνώμη». Ο Σπύρος Γιαννιώτης είχε μόλις κατακτήσει την τέταρτη θέση στον τελικό των 10 χλμ. ανοιxτής θαλάσσης, με χρόνο 1:50:05.3. «Εκείνη τη στιγμή πραγματικά έσπασα. Θα σου εξηγήσω το γιατί. Φεύγεις 17 ετών από το σπίτι σου. Ονειρεύεσαι ένα μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Το έχεις απωθημένο πολλά χρόνια κι έχεις ηλικιακά περιθώρια για να το πετύχεις. Φτάνεις εκεί και ξέρεις ότι μπορείς να το καταφέρεις. Ήμουν πολύ πιεσμένος όταν βγήκα από το νερό και δεν είχα κερδίσει μετάλλιο, ένιωθα ότι απογοήτευσα πολύ κόσμο. Φίλους, γνωστούς, τον προπονητή μου, ακόμα και όσους κάθισαν να με δουν στην τηλεόραση. Απογοήτευσα και τον εαυτό μου, αλλά πρώτα βάζω τους άλλους. Ήμουν πολύ φορτισμένος. Ό,τι κάνω το κάνω από καρδιάς και με ένταση. Δεν ξέρω αν ήμουν ευαίσθητος πάντα ή έγινα με τον αθλητισμό» εξηγεί στο People ο Σπύρος, αναφερόμενος σε εκείνη τη στιγμή που κέρδισε μεν την 4η θέση, αλλά δεν ανέβηκε στο βάθρο.

Στην Κέρκυρα έγινε και η πρώτη του επαφή με το κολύμπι. «Ήμουν πολύ μικρός, γύρω στα 5. Δεν μπορούσα να βγάλω την πισίνα από τη μία άκρη στην άλλη. Καθόμουν στη μέση της διαδρομής, έπαιρνα ανάσες και συνέχιζα. Τη στιγμή που το κατάφερα, ένιωσα πολύ περήφανος για το κατόρθωμά μου. Η μητέρα μου, Brenda, ήταν κολυμβήτρια και με μύησε από νωρίς στο χώρο. Ήμουν κάθε μέρα στη θάλασσα, από τις 8.00 το πρωί μέχρι τις 8.00 το βράδυ. Ή θα ψάρευα με ψαροτούφεκο ή θα κολυμπούσα» θυμάται.

Ο Σπύρος, όμως, δεν πέρασε εύκολα ως παιδί. Η θάλασσα του έδινε την αίσθηση της απελευθέρωσης από τις μαθητικές υποχρεώσεις, που του είχαν γίνει εφιάλτης. «Τα μαθητικά χρόνια μου ήταν πολύ δύσκολα, λόγω της δυσλεξίας που είχα και εκείνη την εποχή δεν ήταν ευρέως γνωστή για να κάνω λογοθεραπεία και να προχωρήσω στο σχολείο. Σήμερα ευτυχώς τα πράγματα είναι αλλιώς και ένα παιδί με δυσλεξία θα αντιμετωπιστεί σωστά. Θυμάμαι πως, ενώ διάβαζα πολύ, δεν τα πήγαινα καθόλου καλά και δεν έπειθα κανέναν καθηγητή ότι προσπαθούσα. Είχα φτάσει πια στο Γυμνάσιο, όταν ένας καθηγητής εντόπισε τη δυσλεξία μου. Βέβαια, είχα ήδη διαμορφώσει τη στάση μου απέναντι στο σχολείο και το διάβασμα, επειδή ένιωθα πως προσπαθούσα για κάτι χωρίς ανταπόκριση. Ευτυχώς, ακολούθησα το κολύμπι ως επάγγελμα», έλεγε τον Μάρτιο του 2014 και να που το όνειρό του βγήκε αληθινό!