Διαφορά ηλικίας: Είναι πραγματικά πρόβλημα;

από την Ελένη Αϋφαντή

Άντρες και γυναίκες θέλουμε την χαρά,τον έρωτα,  την κατανόηση,την αποδοχή,την αγάπη! Άντρες και γυναίκες ευχόμαστε και προσδοκούμε την ευτυχία!

Όμως, παρόλοπου όλοι επιθυμούμε τα ίδια πράγματα, δεν κατορθώνουμε πάντα να κάνουμε σχέσεις που μας ικανοποιούν και μας ολοκληρώνουν. Και κάθε επόμενη φορά, προσπαθούμε να κάνουμε μια διαφορετική επιλογή από την προηγούμενη, με την ελπίδα ότι θα «πάει» καλύτερα.

Μέσα σ’ αυτή την αναζήτηση, κάποιοι τυχαίνει να συνδεθούμε με άτομα με τα οποία έχουμε μια «κάποια» διαφορά ηλικίας. Και φυσικά δεν εννοώ πέντε-δέκα χρόνια, αλλά ίσως 15 και 20 και 25 και βάλε…

Στην αρχή της σχέσης, όλα είναι ιδανικά, όπως και σε κάθε άλλη σχέση, γιατί είπαμε ότι ο έρωτας εκτός από τυφλός, δεν ξέρει και αριθμητική.  Το μόνο «παρατράγουδο» είναι η γνώμη των άλλων, η κριτική που λέγεται ή που τη βλέπουμε στα μάτια τους, αλλά ποιος νοιάζεται;  Στην αρχή, βέβαια.

Και εμείς, από τη θέση του κοινωνικού παρατηρητή, όσο ανοιχτόμυαλοι κι αν θέλουμε να δείχνουμε, τις περισσότερες φορές, όταν βλέπουμε ένα ζευγάρι με μεγάλη διαφορά ηλικίας, η πρώτη σκέψη μας είναι επικριτική και σίγουρα πικρόχολη.  Τα σενάρια για τους πραγματικούς λόγους που αυτοί οι δύο είναι μαζί, πάνε κι έρχονται.

Αυτό που μας δυσκολεύει να αποδεχθούμε τέτοιες σχέσεις είναι τα «κλασσικά κριτήρια επιλογής συντρόφου», που αφορούν το κοινωνικό, οικονομικό, μορφωτικό επίπεδο και την κατάλληλη ηλικία. Η κριτική μας επομένως,αντανακλά τις αντιλήψεις μιας κοινωνίας που αντιδρά απέναντι σε όσους τόλμησαν να καταπατήσουν τους κανόνες των ερωτικών σχέσεων και φυσικά τους περιμένει στη «γωνία» να γίνει το στραβοπάτημα, για να τους πει χαιρέκακα «στα’ λεγα εγώ, τι περίμενες;».

Αν μπορούμε να πούμε ότι η κριτική που γίνεται στον άνδρα που κάνει σχέση ή που παντρεύεται μια πολύ μικρότερη γυναίκα είναι αυστηρή, τότε εκείνη που γίνεται σε μια γυναίκα που επιλέγει έναν νεότερο άνδρα, μόνο πολύ σκληρή μπορεί να χαρακτηριστεί, γιατί είναι εκείνη που τολμά,που αψηφά, που αγνοεί.

Άραγε είναι όντως καταδικασμένη μια τέτοια σχέση;

Εξαρτάται.  Από προφανείς και μη παράγοντες, που όλοι όμως έχουν να κάνουν με το τι θέλει ο κάθε ένας από τους συντρόφους, πώς ονειρεύεται τη ζωή του, πόσο συμβατό είναι αυτό με τα θέλω του άλλου και πόσο συνειδητοποιημένη είναι αυτή η επιλογή τους.

Δες κι αυτό: "Σπίτι μου, Σπιτάκι μου": Τί φόρεσα την Κυριακή 23 Απριλίου

Ο έρωτας χρόνια δεν κοιτά

Όσο το πλαίσιο είναι «ερωτική σχέση», τα πράγματα είναι πιο εύκολα, αν μπορέσουν να ξεπεράσουν το σκόπελο που λέγεται συνεννόηση και τον ύφαλο που λέγεται ασυγχρόνιστες εμπειρίες ζωής, που έχει να κάνει με ζητήματα διασκέδασης, ταξιδιών, καριέρας, γάμου, παιδιών, τα οποία ο ένας από τους δύο τα έχει ήδη ξαναπεράσει ή ξεπεράσει. 

Σ’ αυτή την περίπτωση, ο μεγαλύτερος σύντροφος χρειάζεται να κατανοήσει ότι ο άλλος δεν έχει περάσει όσες φάσεις ζωής και εμπειρίες έχει ο ίδιος και να φροντίσει να συμμετέχει όσο περισσότερο γίνεται στην εξέλιξη του συντρόφου του, χωρίς να νοιώθει ότι παλινδρομεί σε ένα τρόπο ζωής που πια του φαίνεται παιδαριώδης, ίσως κουραστικός και λίγο déjà vu. 

Αν απαιτήσει από το σύντροφό του να ακολουθήσει το δικό του τρόπο ζωής, θα πρέπει να γνωρίζει ότι του στερεί ένα μεγάλο κομμάτι από αυτά που είχε να ζήσει και βάζει ημερομηνία λήξης στη σχέση, γι’ αυτό είναι χρήσιμο από την αρχή να ξεκαθαρίσουν τις επιθυμίες και τα όνειρά τους για τη ζωή.

Πού πηγαίνει αυτή η σχέση;

Όταν το πλαίσιο της σχέσης γίνει γάμος, οι ισορροπίες αλλάζουν, νέα δεδομένα μπαίνουν στην εξίσωση, όπωςο βιολογικός παράγοντας αν θέλουν να κάνουν παιδιά, η αντοχή τους και η διάθεσή τους να αντιμετωπίσουν μελλοντικά (ίσως και σύντομα) προβλήματα υγείας του συντρόφου τους, την τυχόν σύντομη αλλαγή του όσο αφορά τον περιορισμό των δραστηριοτήτων τους, τις διαφορές στον τρόπο που σκέφτονται και εξελίσσονται.

Ποιος όμως μπορεί να απορρίψει μια σχέση,όταναυτή έχει δυνατές βάσεις αυτογνωσίας, αμοιβαίας ειλικρίνειας, κοινών πιστεύω για τη ζωή και εξαιρετική επικοινωνία;

Όταν και οι δύο σύντροφοι φροντίζουν παράλληλα με τη σχέση τους να προοδεύουν  και στους δικούς τους στόχους, να ικανοποιούν τις επιθυμίες τους, έστω κι αν κάποιες φορές είναι ασύμβατες με αυτές του συντρόφου τους;  Η κατάκτηση μιας σχετικής αυτονομίας είναι σοβαρή προϋπόθεση για μια ισότιμη σχέση και δεν πρέπει να παραμελείται διότι μπορεί να τους οδηγήσει από την ερωτική σχέση, στη σχέση τύπου γονέα-παιδιού.

Όταν οι συμβιβασμοί γίνονταιεκατέρωθεν,  έχουν ευελιξία και δεναποτελούν ανάχωμα στην εξέλιξη κανενός από τους δύο και κυρίως του νεότερου συντρόφου που θα αναγκαστεί να απορρίψει μια φάση από τη ζωή του για να μεταπηδήσει στην επόμενη ή τη μεθεπόμενη για να συνυπάρξει με τον άλλον;

Η ζωή είναι απρόβλεπτη

Στο πλαίσιο μιας οποιασδήποτε σχέσης γνωρίζουμε ότι πολλά απρόβλεπτα μπορεί να συμβούν, ένα παραπάνω στις σχέσεις με διαφορά ηλικίας, που οι σύντροφοι μαθαίνουν να ζουν το «τώρα», το «σήμερα», έτσι δεν θα έπρεπε να ζούμε όλοι άλλωστε;

Και δεν υπάρχει πρόβλημα με τη διαφορά ηλικίας τελικά;  Ναι υπάρχει, όταν ο μόνος λόγος που επιλέγουμε το σύντροφό μας είναι επειδή:

• νομίζουμε ότι έτσι θα νοιώθουμε νεότεροι.
• δεν θέλουμε να μεγαλώσουμε και αρνούμαστε να ακολουθήσουμε τις χαρές που προσφέρει η κάθε ηλικία.
• θέλουμε να ζήσουμε αυτά που δεν μπορέσαμε στα νιάτα μας.
• η εμφάνισή του και τα νιάτα του απλά τονώνουν το εγώ μας.
• επιδιώκουμε να εκμεταλλευτούμε την οικονομική του κατάσταση ή την κοινωνική του θέση
• έχουμε ανάγκη να αναπαράξουμε το πατρικό ή το μητρικό πρότυπο.
• ο μεγαλύτερος σύντροφος θα μας προσφέρει ασφάλεια και προστασία, θα μας αγαπάει για πάντα και δεν θα μας απατήσει ποτέ (ποτέ;), θα είμαστε για πάντα (;) μαζί.

Τι κάνουμε λοιπόν, αν στο δρόμο μας βρεθεί μια τέτοια περίπτωση; Είναι σωστό να προχωρήσουμε; H δοκιμή και η ζωή μένει να μας πείσει περί αυτού ή του αντιθέτου!

Η Ελένη Αϋφαντή είναι σύμβουλος Προσωπικής Ανάπτυξης Πιστοποιημένη LifeCoach, AC Accredited, εκπαιδευμένη στην Οργάνωση και Προσωπική Συμβουλευτική, στη Θεραπεία Ανθρωπίνων Συστημάτων και τη Διαχείριση Αρνητικών Καταστάσεων,www.eleniaifanti.gr