Μυστικά και Ψέματα. Πώς να χτίσεις μια σχέση εμπιστοσύνης (Μέρος Β')

Η Ελένη Αϋφαντή γράφει για την εμπιστοσύνη στις σχέσεις και πως μπορείς να τη χτίσεις σωστά. Διάβασε το πρώτο μέρος εδώ

Ας εξετάσουμε λοιπόν μερικά από τα θέματα που συνήθως μας οδηγούν στο να κρατάμε μυστικά και να λέμε ψέματα.

Στις ερωτικές σχέσεις, το υπ’ αριθμόν ένα θέμα είναι η συγκάλυψη μιας απιστίας. Να ομολογήσω την απιστία, πληγώνοντας τον/την σύντροφό μου με κίνδυνο να σταματήσει η σχέση ή το κρατώ μυστικό προσπαθώντας να μην αποκαλυφθώ. Ακόμη και η αποκάλυψη ότι μας φλερτάρουν δημιουργεί ανασφάλεια, ζήλια ή ανάγκη για ανταπόδοση.

Επίσης, λεπτομέρειες για το ερωτικό παρελθόν του/της συντρόφου μας ή οι ερωτικές του φαντασιώσεις μπορεί να μας επηρεάσουν και να μας οδηγήσουν σε συγκρίσεις. Ο έρωτας πρέπει να έχει μυστήριο και ενδιαφέρον, γι΄ αυτό υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούμε ή δεν πρέπει να τα ομολογήσουμε στον άνθρωπο που αγαπάμε.

Βέβαια, το να κρατάμε μυστικά και να έχουμε κομμάτια της ζωής μας ή της ψυχής μας ή της σκέψης μας κρυφά δεν είναι καλό. Η σχέση πρέπει να είναι τέτοια που να μπορώ να μοιράζομαι με τον άνθρωπο που αγαπώ τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα.  Είναι όμως κάποια πράγματα τα οποία για λόγους προστασίας και δικής μου και δικής του και της σχέσης, δεν θα τα πω.

Από την άλλη μεριά, ας σκεφτούμε γιατί γινόμαστε «ειλικρινείς» σε κάποιες περιπτώσεις, τι κρύβει η ανάγκη μας να εξιστορήσουμε κάποιες καταστάσεις;

• Ίσως να αισθανόμαστε ενοχές και να έχουμε ανάγκη για άφεση αμαρτιών ή να φοβόμαστε ότι κάποιος άλλος θα τα αποκαλύψει.
• Μπορεί,επίσης, να κρύψαμε κάτι στο παρελθόν με αρνητικές συνέπειες και τώρα θέλουμε να το αποφύγουμε, λέγοντας τα πάντα με το νι και με το σίγμα.
• Η ανάγκη μας να τονώσουμε την αυτοπεποίθησή μας, δημιουργώντας ζήλια στο/η σύντροφό μας, ιδιαίτερα όταν αναφερόμαστε σε λεπτομέρειες του ερωτικού μας ιστορικού.  Ενώ, αν κάνει και εκείνος το ίδιο, μπαίνουμε σε ατέλειωτες σκέψεις σύγκρισης.
• Η ανάγκη να πλησιάσουμε τον άλλον αποκαλύπτοντας τα μυστικά μας, υπερβολικά πρόωρα, νομίζοντας ότι έτσι θα τον φέρουμε πιο κοντά.

Αλήθεια, η καλύτερη οδός

Συνοψίζοντας, θα λέγαμε ότι χρειάζεται να ενδυναμώσουμε τις αδύναμες πλευρές του εαυτού μας, ώστε να μπορούμε να τον στηρίζουμε χωρίς να καταφεύγουμε στη λύση του ψέματος, να προσέχουμε τις επιλογές μας, ώστε να μην μας οδηγούν σε αδιέξοδα από τα οποία θα μας βγάλει ένα ψέμα και τέλος είναι πρωταρχικής σημασίας να διαχειριστούμε το παρελθόν μας, εξετάζοντας μέσα μας, αυτά τα «μυστικά» που κάποτε νομίζαμε ότι ήταν σοβαρά και θα μας εξέθεταν, να τα δούμε πια από μια άλλη οπτική γωνία και να τα χαλαρώσουμε.

Αν μπούμε σε αυτή τη διαδικασία, θα εκπλαγούμε από πόσα «άχρηστα» μυστικά θα απαλλαγούμε. Έτσι κι αλλιώς, αυτά που ζήσαμε μας έκαναν τον υπέροχο άνθρωπο που είμαστε σήμερα.

Εφόσον λοιπόν θα έχουμε επαναπροσδιορίσει τα θέματα μας, τότε, είναι πιο εύκολο να αποφασίσουμε τι είναι αυτό που πρέπει τελικά να κρατήσουμε στα «αυστηρώς προσωπικά», χωρίς να γίνουμε κλειστά βιβλία, ενώ ταυτόχρονα θα μοιραζόμαστε με το σύντροφό μας τα πάντα που αφορούν την κοινή μας ζωή.  Όλα εκείνα που χρειάζεται να ξέρει για να μας έχει εμπιστοσύνη και να μπορεί να καταλάβει τι νιώθουμε, πως σκεφτόμαστε, τι θέλουμε.

Ας συνειδητοποιήσουμε ότι και ο σύντροφός μας έχει διαμορφώσει την προσωπικότητά του και έχει ίσως κάποια κομμάτια της ζωής του που θέλει να τα κρατήσει για τον εαυτό του, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μας αγαπάει. Η επίμονη ενασχόλησή μας με το παρελθόν, μας απομακρύνει από το κέντρο της δύναμής μας και μας αποσπά από το να ζήσουμε και να μοιραστούμε ότι έχει να φέρει η κάθε μέρα για μας.

Η Ελένη Αϋφαντή, είναι σύμβουλος Προσωπικής Ανάπτυξης (LifeCoach), εκπαιδευμένη στη Συστημική Ψυχιατρική και τη Διαχείριση Αρνητικών Καταστάσεων