Ποιος σαμποτάρει την ερωτική σου ζωή;

από την Ελένη Αϋφαντή

Η βαθιά και ουσιαστική αγάπη είναι μια συνειδητή δέσμευση, δύο ανθρώπων που θέλουν να μοιραστούν τις επιθυμίες τους, τα συναισθήματα, τις βασικές αξίες, τα ενδιαφέροντα και τους στόχους τους.  Ο έρωτας θα γεννήσει την επιθυμία του ενός για τον άλλον, αλλά η αμοιβαία αποδοχή και η συναισθηματική κατανόηση είναι αυτές που θα τους κρατήσουν μαζί και θα τους επιτρέψουν να εξελιχθούν και να ολοκληρωθούν σαν άτομα.

Έτσι, ο καθένας τους νοιώθοντας ασφάλεια με τον εαυτό του, ενθαρρύνει τον σύντροφό του ώστε να εξελιχθεί και αυτός, δίνοντας αξία σε ότι εκείνος αποφασίσει να κάνει.  Η εμπιστοσύνη και η αποδοχή της ατομικότητας του καθενός δημιουργούν ένα κλίμα άνεσης ανάμεσά τους, το σεξ αποτελεί έκφραση οικειότητας, η επιθυμία απελευθερώνεται μέσα στην αμοιβαιότητα της απόλαυσης.

Η επικοινωνία κυλάει αβίαστα, με ειλικρίνεια και οι διαφορές επιλύονται με σεβασμό, έτσι ένα αίσθημα οικειότητας χαρίζει στην ψυχή τους το ζεστό του άγγιγμα, επιτρέποντας τους να γίνονται κάθε μέρα πιο εκφραστικοί, πιο δημιουργικοί σε ότι οραματίζονται και επιθυμούν, γνωρίζοντας ότι μπορούν να δράσουν εξίσου καλά και σαν άτομα και σαν ομάδα.

Η κατανόηση και η αποδοχή ισορροπεί τη ζωή τους,  πλουταίνει την αξία τους, δίνει ώθηση στις πρωτοβουλίες τους και ενισχύει την αίσθηση αυτονομίας τους.

Τώρα θα μου πείτε ότι αυτά είναι απλά η περιγραφή μιας εξιδανικευμένης μορφής σχέσης, η οποία δεν επιβεβαιώνεται από την πραγματικότητα.  Ναι, έτσι είναι.!!! 

Όμως, αν μέσα μας είναι έντονα ζωγραφισμένο το ιδανικό μας, τότε όλες μας οι σκέψεις, η εστίαση μας θα είναι στραμμένη προς αυτό και τότε σίγουρα θα αναζητήσουμε τις αιτίες που μας απομακρύνουν από αυτή την κατάσταση, θα κινηθούμε για να τις βελτιώσουμε και έτσι θα καταλήξουμε σ’ αυτό που από την αρχή είναι ζητούμενο : την αποδοχή του εαυτού μας.

Ποιό είναι λοιπόν το βασικότερο σημείο στο οποίο χρειάζεται να εστιάσουμε για να αποκαλύψουμε αυτόν τον μικρό σαμποτέρ που κάνει τη ζωή μας, άνω κάτω;

Η εξάρτηση ή αλλιώς εξαρτώμαι για να ολοκληρωθώ

Όπως οι περισσότερες καταστάσεις, έτσι και η εξάρτηση προκαλείται από συναισθηματικά ελλείμματα της παιδικής μας ηλικίας.  Οι εμπειρίες του παρελθόντος ασκούν καταλυτική επίδραση στην δόμηση της προσωπικότητας μας, με άμεσο αντίκτυπο την έλλειψη αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησης.  Ο βασικός τομέας που επηρεάζεται είναι οι παντός είδους σχέσεις μας, με πρώτες τις ερωτικές, διότι πιστεύουμε ότι ο άλλος θα γίνει το άλλο μας μισό και θα μας ολοκληρώσει. 

Λάθος, μέγα λάθος.  Δύο μισά θα είναι ένα ολόκληρο μόνο αν είναι άρρηκτα ενωμένα παντού και για πάντα. Αυτό από μόνο του είναι μια ουτοπία, αλλά ακόμα και έτσι, το κάθε μισό θα παραμείνει μισό, τι πιθανότητες έχει να εξελιχθεί;  Μα ακόμα κι αν αυτό εξελιχθεί, θα ταιριάζει με το άλλο μισό που έμεινε ίδιο;

Έτσι, κάνουμε σχέσεις από ανάγκη να διατηρήσουμε την ψευδαίσθηση ότι ο άλλος έχει τη μαγική συνταγή που θα μας εξασφαλίσει την πληρότητα, θα μας φωτίσει αυτά που εμείς δεν μπορούμε ή καλύτερα που δεν θέλουμε, γιατί είναι πιο εύκολο να μας τα προσφέρουν έτοιμα.  Τα έτοιμα όμως, έχουν αξία γι’ αυτόν που τα κατέκτησε και για κανέναν άλλο.

Παραβλέπουμε επίσης το γεγονός ότι συνήθως θα έλξουμε ένα σύντροφο με τις ίδιες ανάγκες, οπότε στη σχέση που θα δημιουργήσουμε θα κυριαρχεί ο έλεγχος, η πίεση, οι υπερβολές, η ανυπομονησία, η έλλειψη εκτίμησης, η απαίτηση του καθενός να αλλάξει ο άλλος και τελικά ένα μόνιμο αίσθημα ανικανοποίητου που δεν θα καλυφθεί ποτέ.

Στην αρχή, ενθουσιαζόμαστε και θαμπωνόμαστε από την νέα σχέση που έρχεται στη ζωή μας και στη συνέχεια την βιάζουμε κάθε μέρα με την προσπάθεια που καταβάλουμε να πάρουμε απ΄αυτήν ότι νομίζουμε πως μας χρειάζεται για να έχουμε την αίσθηση ότι είμαστε «εντάξει» και δεν μας «λείπει» τίποτα………καταλήγοντας  να μείνουμε μαζί από ανασφάλεια και από το φόβο της μοναξιάς.

• Πώς να ενθαρρύνουμε τον άλλον να εξελιχθεί, όταν δεν μπορούμε να διαχειριστούμε το φόβο μας για τις αλλαγές που θα προκύψουν;
• Πώς να του δώσουμε χώρο και χρόνο για αυτονομία και αυτοδιάθεση, όταν στη σκέψη μας υπάρχει μόνο η προστασία των κεκτημένων και η ζήλια καραδοκεί;
• Πώς να επικοινωνήσουμε ουσιαστικά, όταν το μόνο που θέλουμε είναι να γίνουν τα πράγματα όπως εμείς νομίζουμε, έστω και αν χρειαστεί να γίνουμε χειριστικοί για να το πετύχουμε;
• Πώς να παραδεχτούμε ότι είμαστε και εμείς υπεύθυνοι για ότι συμβαίνει, όταν το μόνο που επιζητούμε είναι η εξασφάλιση του δίκιου μας;
• Πώς να αποδεχθούμε ότι μας αγαπάει, όταν επιμένει να μην αλλάζει για χάρη μας και σύμφωνα με τα πρότυπά μας;  Μα αν γίνει σαν εμάς, πάλι δεν θα μας αρέσει, διότι ούτε ο εαυτός μας, μας αρέσει.

Νομίζω ότι το αδιέξοδο είναι φανερό και οφείλεται στο ότι δεν έχουμε διαχειριστεί τον παρελθοντικό εαυτό μας.   Ότι δεν μπορεί να ελεγχθεί στο παρόν μας βυθίζει στον τρόμο και την ανασφάλεια του παρελθόντος.  Αν όμως, η ασφάλεια και η προστασία δεν πηγάζουν από μέσα μας, κανείς δεν μπορεί να μας τα προσφέρει.

Αν θέλουμε να βγούμε από τον φαύλο κύκλο, χρειάζεται να στραφούμε «εντός» για να γιατρέψουμε τις όποιες πληγές, να γεμίσουμε τα κενά, να νοιώσουμε συμπάθεια και κατανόηση για μας.

Όταν θα νοιώσουμε πραγματικά την αξία μας, τότε, θα μπορούμε να δεχθούμε και την αξία των συναισθημάτων που δεχόμαστε, χωρίς να προσπαθούμε να τα μειώσουμε.

Θα νοιώθουμε άξιοι να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε, χωρίς συναισθηματικές αποστάσεις που νομίζουμε ότι μας δίνουν «ασφάλεια», ενώ στην ουσία διατηρούν την αγωνία για την εξέλιξη της σχέσης.

Δες κι αυτό: "Σπίτι μου, Σπιτάκι μου": Τί φόρεσα την Κυριακή 13 Νοεμβρίου

Θα εγκαταλείψουμε οριστικά συναισθήματα όπως η δυσαρέσκεια, η ενοχή, η μειονεκτική αυτοκριτική που ακυρώνουν κάθε προσπάθεια για ισορροπία.

Θα κάνουμε τη δύναμή μας εμπειρία και γνώση, ώστε να κάνουμε εξοικονόμηση ενέργειας για να τροφοδοτούμε τους στόχους μας και να μην την ξοδεύουμε σε συναισθήματα πόνου, ζήλιας, αγωνίας, άγχους, ματαίωσης και τόσων άλλων.

Και να θυμάστε:  η αγάπη προς τον εαυτό και κατ’ επέκταση προς τους άλλους, είναι ενότητα, ελευθερία, θάρρος, συγχώρηση, αποδοχή, δοτικότητα, προσφορά, μοίρασμα, ευγνωμοσύνη και είναι ο μόνος δρόμος για να ολοκληρωθούμε και να αναζητήσουμε ένα ολόκληρο ταίρι να μας συντροφέψει. 

Ελένη Αϋφαντή, σύμβουλος Προσωπικής Ανάπτυξης (LifeCoach), εκπαιδευμένη στη Συστημική Ψυχιατρική και τη Διαχείριση Αρνητικών Καταστάσεων, www.eleniaifanti.gr